Jak NIE ROBIĆ tortu Sachera

Chciałam dzisiaj napisać o cukierniczym majstersztyku wiedeńskim - o torcie Sachera. Pewna siebie i swojego talentu kulinarnego zabrałam się do wypróbowania przepisu, który znalazłam w BARDZO DOBREJ książce kucharskiej z austriackimi przepisami stulecia... ale niestety popełniłam tyle błędów, że jedyny post jaki mogę napisać by podzielić się moimi doświadczeniami, to "Jak NIE ROBIĆ tortu Sachera"...!

Zapraszam, bo podobno warto uczyć się na cudzych błędach! :) A u mnie pierwsze koty za płoty i jestem pewna, że następny tort czekoladowy uda mi się wyśmienicie i będę mogła podać Wam idealnie pyszny przepis :)

Historia tego słynnego tortu zaczyna się w 1832 roku, kiedy to Franz Sacher - 16-letni pomocnik w kuchni na dworze księcia Klemensa Metternicha, musiał pod nieobecność głównego kucharza samodzielnie przygotować deser dla księcia i jego gości. Tort bardzo smakował, ale zdobył popularność dopiero za sprawą syna Franza - Eduarda, pracownika słynnej wiedeńskiej cukierni Demel. Eduard Sacher odrobinę ulepszył recepturę ojca a później serwował go również w założonym przez siebie w 1876 roku hotelu Sacher. Sądowną walkę o prawa do produkcji i tajemnicy tortu rozstrzygnięto właśnie na korzyść hotelu i do dzisiaj jedynie tam produkuje się go według pilnie strzeżonej receptury Eduarda Sachera.

Jest to po prostu murzynek z prawdziwą, roztopioną czekoladą (a nie zwykłym sproszkowanym kakao) przełożony dżemem morelowym, który nadaje lekkiej kwaskowości. Obowiązkowa jest też gruba, czekoladowa glazura, która oblewa cały tort i skrywa to pyszne, puszyste wnętrze... :) Się dzieję!

Mój pierwszy tort Sachera odbiega bardzo od ideału - prezentuje się nieco biednie a wręcz śmiesznie :)

Co zrobiłam źle? Nie wszystko, bo smakuje i tak pysznie! Ale za to nie wygląda i jest trochę "dziamaty". Wybrałam ryzykowny przepis, więc mam za swoje. Dałam aż 12 jajek z myślą, że będzie dzięki temu wyśmienity (tajemnica najpyszniejszego sernika mojej Mamy tkwi właśnie w ilości jajek dodanych do sera), natomiast w przepisie nie było w ogóle mąki, ani proszku do pieczenia a jedynie bułka tarta. Następnym razem zrobię z mąką. I z proszkiem, żeby nie był "dziamaty".

A teraz moje już osobiste błędy: mam tylko 24 centymetrową tortownicę a z 12 jajek wyszło mi bardzo dużo ciasta. Mogłam je podzielić na dwa razy, niestety wlałam całe ciasto aż po same brzegi tortownicy i przez to wyrosło mi dwa centymetry ponad formę. Po upieczeniu musiałam je odkroić, bo i tak się odłamało przy wyjmowaniu z blachy.

A że jestem niecierpliwa to zabrałam się do dalszych czynności za wcześnie, był jeszcze za gorący i gdy przekroiłam go w połowie, żeby przełożyć marmoladą, odpadł mi kawałek górnego krążka ciasta... :D Poskładałam, pozlepiałam, ale cały tort wyszedł krzywy i nierówny. Dlatego też gdy następnego dnia chciałam polać go polewą, cała mi zleciała na podstawkę zamiast zostać na górze i utworzyć pyszną, grubą warstwę. Z resztą znowu byłam za szybka - nie odczekałam aż zastygnie, tylko polałam jeszcze zbyt rzadką i dlatego też tak chętnie mi spływała na deskę... eech :D

Stwierdzam, że przy pieczeniu i wykończeniu tortu Sachera przyda się ogromnie dużo cierpliwości i zarazem wolnego czasu. Nie da się go zrobić rach ciach ciach... jak to chciałam ja... :)

Więcej grzechów nie pamiętam! :)

Ale mówię Wam, i tak jest pyszny i pełnoczekoladowy. Mmmmm :D Zużyłam 3 tabliczki wybornej czekolady Lindt z 85% zawartością kakao. Bomba! Co ja mówię... TORPEDA! :D

Jutro wybieram się na ploteczki do koleżanki, więc do kawki będzie jak znalazł! Danusia, wybacz, że będziesz królikiem doświadczalnym... mam nadzieję, że nie będziemy mieć żadnych skutków ubocznych oprócz podniesionego poziomu serotoniny i uśmiechów na twarzy :)

A dopracowany przepis podam dopiero za jakiś czas - jeszcze muszę poeksperymentować.